De zon piept net voorbij het dak van buurmans huis als ik op de vroege ochtend een tuinstoel tactisch in stelling breng en mij echt laat wekken door een stevig briesjes met zonneschijn op mijn kale vel. Ik hou van de vroege morgen. De buurt slaapt nog op dit zondagse tijdstip.
Ik lees een oude VPRO gids uit. Dit zijn daarvoor de momenten. Een blad dat al tientallen jaren in huis rond zwerft omdat mijn vrouw vindt dat ze op voorhand moet weten welke programma’s ze allemaal niet wil zien. Dat maak ik er van.
Een film waar reclame de plot van een verhaal doorkruist wordt door haar niet bekeken. Daar zit wat in. Dat beperkt meteen het aanbod van zenders en dat geeft rust.
Zelf zap ik er per maand minstens een half pakje duracel batterijen doorheen, louter en alleen omdat ik reclames probeer te omzeilen; voorbereid kijken doe ik zelden.De optelsom van dit alles zal elke econoom direct doen besluiten zo'n abonnement maar op te zeggen maar mijn vrouw wil er niet van af. Mij een raadsel waarom.
Ik begin met proza van de moderne jeugd, die sinds jaar en dag een uitlaatklep heeft gekregen op de achterzijde van de gids. Het draagt de veelzeggende titel “ Achterwerk”. Voor en door jeugd van nu en misschien onze hoop en toekomst voor later.
Ik ben twaalf jaar en heb “het” nog niet met mijn vriend gedaan omdat ik onzeker ben over mezelf . Nu wil mijn vriendje niet meer met mij. Wat moet ik doen. Alsjeblief niet schrijven dat ik een ander moet zoeken . Een verdrietig meisje.
Arme ouders. Zouden die kinderen van ons vroeger ooit naar Achterwerk hebben geschreven? Je weet het niet. Ik sla de overige problemen van jonge mensen maar over.
De commentaren over eerder geschreven stukjes in vorige gidsen is aan de beurt. Dit keer zegt niemand op. Dat schijnt het leukste te zijn aan een omroepblad. Kunnen Opzeggen.
Ik werk me sequentieel door het blad heen. Als laatste lees ik de commentaren van de films die worden vertoond
. Ik ben geen kenner. Alleen de heel herkenbare filmhelden uit nederland en Hollywood kan ik voor de geest halen, vaak nog niets eens met de juiste naam of een idee van de film waarin ze uitblonken. Komt door het zappen denk ik. Of gewoon omdat het me geen bal kan schelen.Daar verschil ik in van mijn vrouw en kinderen. Ik val ook vaak in slaap voor de TV.
Dan lees ik iets over een documentaire over oude oorlogsvliegtuigen . Historie van “het vliegend fort”. Ooit kwam mijn broer met een (onovertroffen) model van zo’n bommenwerper van de legendarische firma Airfix thuis. Weken heeft ie daar aan gelijmd en geverfd en ik mocht de bommen schilderen. Waar zijn ze toch gebleven, die talloze bouwdoosmodellen die toen in onze slaapkamers stonden.
Kijken dus.
Als ik s’avonds afstem op de zender die de uitzending zou verzorgen komt ie niet.
Boos kijk ik in de gids en uit luid me ongenoegen waarom we überhaupt zo’n ding hebben als ie toch niet klopt.
Dan hoor ik uit de ander hoek van de kamer mijn vrouw roepen; “ op de box ligt de gids van deze week”
Ze kent me langer als vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten