Met een geweldige dreun tegen een glazen muur eindigt een onzekere vlucht van wat blijkt een jonge spreeuw te zijn. Moeder spreeuw zag het gebeuren en wipt ongerust op een tak van de perenboom heen en weer .
Haar kroost is gelukkig niet zichtbaar beschadigd en hipt wat versuft over het terras richting het gekwetter dat hoog vanuit de boom de buurt uit haar middagslaap haalt.
Ik knijp mijn ogen toe. Het is in een klap zomer en ik zit nog lang niet comfortabel genoeg op een tuinstoel in de al warme zon. Zin in niets doen is verleidelijk, niemand is thuis en mijn lijst met dringende klussen is leeg. Ik som in mijn hoofd op wat er nog aan klusjes gedaan moet worden die eigenlijk geen uitstel meer dulden. Schilderen van de achtergevel bijvoorbeeld. En ook moet ik nog opnieuw een poging ondernemen om een raam weer netjes te laten sluiten omdat tijdens een noodweer de schanier zijn verbogen.
Onthouden: bij storm ramen op tijd sluiten.
Schilderen met zon is geen goed idee besluit ik. Dan maar even het maandlijks onderhoud van de motor laten plaatsvinden. Noodzakelijk maar niet echt vervelend. Ik parkeer het zware ding op de oprit en zet mezelf op een stoel, zonnetje op de blote rug en leg haar ingewanden bloot. Accu water is ok. Luchtfilter checken. De grote doos waarin het filter zit wordt met drie klemmen vastgehouden. Met wat gewurm weet ik het filter los te wrikken maar helaas valt een van de klemmen uit zijn bevestiging en verdwijnt diep onderin de motor. Onvindbaar, zo blijkt. Ik heb meteen spijt van deze klus.
Met de zon schuin achter me zie ik de klem niet liggen. Het kost me een half uur sleutelen om uiteindelijk de sluiting te ontdekken. Inmiddels ligt rondom de motor een berg van losgehaalde onderdelen. Balen. Een simpel geacht klusje is zo een flinke onderneming geworden en het duurt nog een half uur langer alvorens alles weer vast zit geschroeft.
De motor loopt gelukkig meteen aan als ik op start druk. Da’s weer een meevaller. Ik duw het gevaarte terug de garage in berg het gereedschap op. Het zweet loop over m’n rug.
Eenmaal terug in de achtertuin ontdoe ik me van het laatste kledingstuk en zak met een koel drankje terug in de stoel. Een beetje schaduw van de perenboom is wel lekker. Geen spoor meer van de spreeuwen familie. Dan hoor ik de garagedeur en parkeert dochterlief de fiets. “Hoi’ roept ze en duikt het huis in. Verslagen over haar ondernomen activiteiten ontvang ik niet spontaan.
Ik zink terug in de stoel. Het is twee uur, hoor ik dankzij de kerkklok.
De stoelleuning in de schuinste stand is nog niet comfortabel genoeg dus leg ik een matrasje op het gras en leg me te ruste. Het zoemt links en rechts.
Zomer in het voorjaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten