We hebben onze tranen de vrije loop gelaten. Mopje pitbull hebben we laten inslapen.
Hoe oud ze was blijft gokken, maar op een verjaardag van onze kleine meid was ze dr ineens. Tien, elf jaar geleden?
Een klein eigenwijs bont kleurig konienke dat zeer zelfbewust ons aan keek en leek te zeggen “ hier ben ik, maar pas op.”
Mopje was er. En we moesten oppassen. Als mevrouw niet wenste te grazen in de wei dan zette ze haar tandjes graag in je uitgestoken hand. Maar net zo makkelijk kon ze de liefste knuffel zijn voor kleine en grote verdrietjes die onze opgroeiende meid met haar deelde. Toen per abuis ze moest samenwonen met een ander konijn omdat ze anders zo alleen leek werd ze bezwangerd en gaf ze ons elf kleine monsters die ons noopte snel een groter hok voor haar te bouwen.
Mopje bleef een konijn met karakter . Winterhard ook, want zelfs in de afgelopen strenge winter bleef ze achter een dun doek verscholen in het hooi ons nauwlettend in de gaten houden. “Alles goed, zolang ik maar m’n korstje brood krijg”
Zodra de sloten van de keukendeur gingen sprong ze al opgewonden heen en weer.
Lekker.
Aan gezeldschap van andere konijnen had Mop lak. Een muis op visite in haar huis mocht nog wel maar veel groter was uitgesloten.
Zo bleef Mop over ons regeren. Gingen we op vakantie, Mop bleef wel waken over het huis. Waren er kinderen op visite, Mop liet zich wel knuffelen. Maar had Mop geen zin dan gaf ze niet thuis. En van die rare huishoudster die haar wel eens moest voeren begreep ze niks.
Zo vlogen jaar na jaar voorbij. Mopje werd steeds wat valer en wat dunner maar vond het leven best. Tot vorige week. Ineens hupte ze niet meer door haar huis. Monter was ze nog wel, maar de pootjes wilden niet meer. De dokter wist er geen raad mee. Mopje keek ons aan. “Mooie boel” zo leek ze te zeggen. En nog probeerde ze te huppen als de ochtend begon, de sloten van het slot gingen en het korstje brood werd gebracht, maar het ging niet meer..
Vanavond hebben we afscheid genomen van onze Mop.. en haar begraven onder haar geliefde grasveld, een plekje in de zon.
Daar hield ze van, onze Mop.
Rust zacht, gek konijn.
We zullen je missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten