Bezoekers

Als ik om kwart over tien bij de poort van het naturisten terrein aankom, staat er al iemand. Prachtig weer voor een open naturistendag.
Een vriendelijke heer die nog druk in de weer is met zijn installatie schudt me de hand en met veel gebaren wijst hij mij een weg naar het ontvangst commitee dat zich elders op het terrein heeft gezeteld. Ik wandel nieuwschierig het pad op . Veel caravans, haast geen tenten. Erg druk bevolkt lijkt het me niet vandaag.
Om niet uit de toon te vallen trek ik mijn broek en T shirt uit, prop ze in mijn meegenomen linnen draagtas en loop de stoffige zandweg af . “Gaat U maar af op het geluid, U kunt het niet missen” had de man bij de poort gezegd. Ik zie een blokhut en wandel naar een eminente grijsaard die verscholen onder een parasol” de foldertjes beheert. Weer handen schudden.
Een bonnetje voor een kop koffie, een questionaire." Was ik al bekend met hun terrein'?
Meer mensen schieten op me af want ik ben een vreemd gezicht.
Toch maakt mijn blote verschijning dat ik niet als echt “nieuw” wordt gezien lijkt het me toe. Had ik mijn kleren niet beter aangelaten dan toch?.

Enfin.

Een andere grijsaard die ook veelvuldig in de aanwezige plakboeken en op de video te bewonderen was stelde zich voor als gids. “Na de koffie een rondje over het terrein lopen? Ik wilde wel. In de twintig minuten dat ik hier nu was had ik al het belangrijke nieuws al vernomen. Twee gebouwen gingen plat, een nieuw gebouw zou worden opgericht en de bouwvergunning was rond. Men was er vol van.
De ronde was alleraardigst. Bij elke bezienswaardigheid kreeg ik het verhaal dat er bij hoorde. Een grote Tipi tent voor de kleintjes geschonken door een Grote Onbekende, het saunagebouw dat moest worden vervangen, de vijver met een levende schildpad, de kinderspeelplaats vernoemd naar een weldoener die wel bekend was maar al dood...

Hier lag historie waar ik nooit deelgenoot van zou gaan worden. Gaanderweg kreeg ik in de gaten dat ik de gemiddelde leeftijd van de aanwezigen op het terrein behoorlijk naar beneden liet gaan. “Ja meneer” zuchte een heel oude rondleider die bij de blokhut op klanten zat te wachten, “ de jeugd heeft geen interesse meer in het verenigingsleven” Dat herken ik, maar ik snap ook dat de jeugd hier niet snel iets te zoeken heeft.

Ze hadden zelfs vorig jaar het volleybalnet maar afgebroken omdat er door niemand gebruik van werd gemaakt. Wel erg populair waren de jeux de boules banen. Ze hielden zelfs een competitie tussen andere naturisten verenigingen, met een wisselbeker als prijs. "Leuk", ik kon het me levendig voorstellen.
Het was duidelijk dat deze sport zich wel mocht verheugen op een grote schare deelnemers."We hebben hier 280 leden". Het klonk als erg veel want ik zag vandaag nauwelijks volk.

Genietend van een glas cola had ik mezelf netjes op een handdoek in een stoeltje aan een leeg tafeltje genesteld en nam een oud kluporgaan door.Ik vind het altijd lastig om gewoon te zitten rondkijken. Na een half uurtje had ik het blad wel uit. Er had in die tijd nog geen andere bezoeker de tafel met folders weten te vinden.
“ T’is erg rustig” mopperde een gezette kalende heer op leeftijd een beetje verongelijkt. Klaar voor de start en nu was er niemand.
Ik knikte, maar om opnieuw een rondje met hem te lopen vond ik weer iets te ver gaan.

Gelukkig voor de organisatie meldde zich dan toch een net gekleed ouder echtpaar. De organisatie veerde op en de catering schoot in de weer voor het schenken van twee koppen koffie.Ze waren inderdaad onbekend met het naturisme maar hadden toch de stap gewaagd om het terrein dan vandaag te bezoeken. Hoe leuk.

Toen voor mij de tijd was aangebroken om weer huiswaards te keren nam ik afscheid van de folderbewaarder. Mijn gids was er al vandoor met het gekleed echtpaar, de bejaarde grijsaard stond nog steeds met lege handen. Beetje sneu toch wel.
“Houdoe” .
Ik liep door het bos terug naar de poort. Gek, maar het voelde hier heerlijk en vertrouwd, lekker vrij. Dat had ik niet verwacht.
toen ik bijna bij de uitgang was aangekomen trok ik weer m'n shirt en de korte broek aan, met tegenzin.
De man bij de poort zat inmiddels op een stoel met een collega poortwachter naast hem . “T'is een mooi terrein hoor” riep ik hun toe.
Maar ze namen er geen notie van; een groep van 5 bezoekers waren uitgestapt en eisden al hun aandacht op.
“Ik breng U even naar de blokhut toe” riep de poortwachter blij.

Eindelijk werk aan de winkel voor de oude gids.