vergankelijk

De ochtend begin met een prachtige zonsopgang. Net boven de horizon ontstaat een kleurig lijnen spel van fel oranje lijnen in een groot vlak pastelkleuren die varieren van lichgrijs naar lichtblauw en zacht roze. Het doet sterk denken aan het beeld van verse lava maar dan dus in het verticale vlak. Afijn, u begrijpt dat het indruk maakt , zeker als je het bezite vanuit een raam op de elfde etage van een flatgebouw.

Het wordt een mooie dag. Dit zijn de lichtomstandigheden waarop fotografen hun camera’s in de aanslag houden en zich wild knippen, zeker nu het niets meer kost.
Het duurt maar even, dit licht. Zodra de zon boven de einder is uitgekomen is de mystiek verdwenen. In de tijd dat digitaal fotograferen nog science fiction was en mensen met dia of filmrolletjes hun leven registreerden was het een echt nog een kunst om mooie plaatjes te schieten. Je moest er de tijd voor nemen want snel ging het allemaal zeker niet.
Eerst het rolletje zien vol te knippen dan wegbrengen en op het afgesproken ophaal moment bij de fotograaf vervoegen waar jouw pakje uit een grote ladekist werd getoverd . Zijn ze gelukt? Toch een spannend, haast feestelijk moment als de glimmende foto’s uit het pakje tevoorschijn kwamen. D’r zaten altijd wel een of twee echt goeie tussen..

Er is niets meer van die romantiek over.
Zelfs de goedkoopste telefoon van vandaag de dag maakt haarscherpe plaatjes die je instant kunt bekijken en zonodig ontelbaar keren overnieuw kunt nemen. Kost niks.
Sinds de intrede van de beeldchip schiet ik ook mijn plaatjes digitaal. Dat was in de beginperiode nog wel even wennen want de kwaliteit kon niet tippen aan een dia, om maar wat te noemen. Doch de verrukking om in enkele handelingen het resultaat van de compositie op een klein onnozel beeldschermpje voorgetoverd te krijgen was toch wel groot. En praktisch. Mijn Minoltaset uit de jaren tachtig staat al tien jaar ongebruikt stof te happen in de meterkast. Naast de Super Acht filmprojector. Verleden tijd.

Vroeger naturistische plaatje schieten was best gecompliceerd.
Je blote afbeeldingen laten ontwikkelen bij de fotograaf in het dorp was uitgesloten want fotografen hebben niet zoals dokters en geestelijken een zwijgplicht.

Met de komst van anonieme ontwikkelcentrales werd dat wel wat beter maar het fotorolletje die mijn toenmalige vriendin had volgeschoten van ons rondje sauna is nooit ontwikkeld teruggekomen. Ingepikt wellicht, want mijn vriendin mocht gezien worden, Vooral naakt.
De enige uitvlucht die je had was polaroid of een zelfgebouwde doka waar je dan met je hobbyspullen met rode oortjes een rolletje blote afbeeldingen stond te ontwikkelen. Althans, zo zullen er duizenden huisvaders in de weer geweest zijn toen.

Zelf leende ik een polaroid camera. Best handig al was het formaat foto wat beperkt, hield je geen negatieven over en werden de foto’s na enkele jaren steeds meer blauw of rood omdat het procede of papier niet tegen veroudering kon. Zo is veel bloot uit die tijd jammerlijk verloren gegaan. Slechts een naaktfoto van een vriendin is uit die jaren goed geconserveerd over gebleven.

Languit op een saunabank ligt met haar handen onder het hoofd gevouwen daar een mooie meid met wie ik toen was, breeduit lachend
Met nog een flinke bos schaamhaar.

Want ook dat is iets van vroeger

Samenloop

Mijn linkeroor werkt niet naar behoren. Uit laten spuiten dus. Is het de tol van motorrijden waarbij de oordopjes en helm een rol spelen? Vervelend gevoel, net of je kop vol snot zit. Het andere oor is prima, dank U. Misschien maakt dat juist de situatie zo vervelend omdat ik de informatie aan geluiden onevenredig hard binnen krijg. Enfin, je kunt met ergere dingen opgescheept zitten, niet dan?

Ik moet het dak nog op. Ergens zit een klein lek waardoor bij hevige regenval uit de noorderhoek er een stroom van druppels net langs de CV ketel naar binnen drupt. Eigenlijk moet ik de hele schoorsteen zooi een keer vervangen door een nieuw doorvoer, oogt ook mooiere dan het ding dat nu is overgebleven. De boel is inmiddels vijfentwintig jaar oud , ik heb m’n eigen huis zien bouwen. Als ik de straat doorloop kan ik nog maar enkele bewoners van het eerste uur aanwijzen. Sommige huizen hebben al drie keer te koop gestaan, je vraagt je af of dat toeval betrof of dat er ergens lastige buren zitten. De meeste schoorstenen zitten er trouwens nog wel orgineel op, zo zie ik maar een paar zijn er inmiddels afgehaald. Een bescheiden pijpje steekt nog door de pannen heen. Dat wil ik ook



Mijn oor suist.
Jutteren help wel eens maar ik zit al zo diep in mijn midden oorholte te peuteren dat ik bang ben daar vast komt te zitten. Schikbeelden van vroeger duiken op; je kind met een knikker in d'r neusgat.
De ladder ligt klaar om het dak te bestijgen maar veel zin heb ik niet. Je oor heeft ook een impact op je evenwichtsorgaan . Ik zie een combinatie van onwenselijke factoren opdoemen en scenario’s van wankelende tred op een versleten pannendak. Ergens hoor ik sirenes van de ambulance.

Ooit heb ik op mijn ouderlijk huis eens het dak tot aan de schoorsteen beklommen om dan met gevaar voor eigen leven een groot bord met een VVD poster aan het ding te bevestigen. Het bleek een hachelijke onderneming te zijn en toen het ding eenmaal hing bleek de poster al na een dag regen los te komen van de plaat zodat ik vrij snel nog eens naar boven moest om de plaat weer los te maken. En dat voor een partij waar ik niet eens achter sta. Ach ja. 23 oktober; de verjaardag van ons vader.


“Je past toch wel op he?” vraag mijn vrouw die in dit soort situaties er voor zorgt dat ze rondom huis is. Het waarom om mijn doodsmak live mee te willen maken mocht het zich aandienen blijft een raadsel. Misschien om de hulpdiensten te verwittigen als het inderdaad fout loopt. Een geruststellende gedachten, zo denk ik maar. Het is werkelijk een prachtige dag. Wat fris misschien, maar we leven dan ook al eind oktober.

Het zal geen groot gat zijn.Wat zijn de kansen op succes het te vinden, beredeneer ik mijn onderneming. Eerst had ik nog hoop via een ladder aan de zijkant het dak te kunnen inspecteren maar de carport die wij hebben laat een ladder niet toe. Tja, het is een mooi ding maar niet erg handig om er over te lopen. Ach ja, wie denkt daar bij na als je 'm koopt.Ik moet via de pannen omhoog. Dat is een behoorlijke klim en het waait stevig, zo zie ik. Eigenlijk heb ik gewoon geen zin in deze klus.

Vervelend, dat oor.
Ook nog eens.

hoera.

Eigenlijk had ik gisteren gewoon een blote dag moeten vieren. Het weer was er prima voor en er lagen nog wat buitenklusjes waar ik mij bijzonder bezig mee had kunnen houden.
Maar ik stond veel te dik aangekleed op een sportveld. Bang om bezweet en vervolgens te snel afgekoeld met krampen van hier tot ginder opgescheept te raken had ik mijn winter motor broek aangeschoten. Fout.
Het bleek zo warm te zijn dat ik al na een kwartier druipend en wel overwoog om het ding uit te trekken ware het niet dat ik er niets onderaan droeg en ook niets anders had meegenomen. Ook fout.

Dit zijn momenten dat je wenst ergens anders te zijn. In de tuin dus, met een goed glas languit in het gras de natuur te observeren. Of het bos in om het najaar te ruiken en de kleuren te bewonderen. Verkeerde keuze gemaakt, maar het beste ervan zien te maken.

De zondag was door mijn handen geglipt zonder er greep op te krijgen. Vreemd begonnen ook, want ik zat om kwart voor zeven s'morgens voor de buis.
Ik zag hoe nederland honkbal wereldkampioen werd. Nooit eerder was een europees land in zo’n finale doorgedrongen, laat staan wereldkampioen van een sport geworden die alleen in Europa kan rekenen op minimale exposure maar verder mondiaal bij heel veel landen als een van de populairste sporten geldt.

Hoera dus.
De zondag kreeg er kleur door.

werken naar het einde

Ik ga voor 250 stukjes op dit blog.
Dat zijn er minus deze nog 15. Moet kunnen voor het einde van dit jaar.
Het wordt tijd mijn digitale footprint eens drastisch te gaan inperken. Ik trof na een keertje Googlen zelfs een link naar een website aan die 8 jaar geleden in zijn geheel is gedelete omdat de toenmalige provider ( SP) geen diskruimte meer aan haar leden wilde afstaan.

Nu, acht jaar later, kom je nog altijd bewijsmateriaal tegen. Digitale fossielen.
Inmiddels heb ik genoeg digitaal nalatenschap gecreerd om de wereldbevolking voor de komende decennia mee te vermaken. Ook met foto’s, zo bleek onlangs.
Ik geef nooit namen aan mijn afbeeldingen maar toch bleek een simpele zoekopdracht van “bomen bloot” in staat om naast vele andere afbeeldingen ook een ooit door mij geposte foto’s te ontdekken.

Petje af voor de zoekmachine. Geen idee hoe ze deze omschrijving aan mijn foto hebben gehangen maar het klopte wel. Bloot met een boom. Lang geleden gemaakt op een prachtige ochtend toen ik een rondje over ons terrein maakte en een dode en geheel holle eik aantrof. Prachtig licht, zo s’morgens en dit artistieke moment van de dag ,zo vond ik, moest met de foto van mij in de boom worden bezegeld.

Enfin, eenmaal op het net is er geen ontkomen meer aan. Net als de belastingen ,zal ik maar zeggen. Hoe lang het zal duren voordat werkelijk je digitale handtekening uitsterft kan niemand zeggen. Misschien wel nooit meer.

Als het laatste stukje is verschenen gaan ze in mijn archief. Misschien print ik ze wel uit en bind ik ze samen als een boek. Daarna mag de grote wisser zijn werk doen.
Ik stop niet met schrijven hoor. Veel te leuk om te blijven doen. Maar dan wel aan iets groters, iets kompleets. Ik zie nog wel.
Nog even nadenken over de laatste vijftien blogjes en hun thema.

Tis nog geen 2012.

Tietenzeer

Vrouwen lopen niet graag bloot

Ik snap dat wel.
Sommige mannen ook niet. Het heeft vaak te maken met fysieke ongemakken. Grote borsten bijvoorbeeld. Die kunnen mannen ook ontwikkelen, zo blijkt. Jaren geleden kreeg ik last bij het snel trappen lopen. Pijnlijk zelfs. Ik bleek borsten te hebben die zich niet graag lieten schudden. Lastig, ook bij het sporten.
Dat zet een man aan het denken. Allereerst natuurlijk over de groei van borsten. De literatuur is daar eenduidig over; mannen kunnen ook borsten krijgen. Een teveel aan vrouwelijk hormoon. Of gewoon door vet.

Ik kreeg dus vrouwenborsten op mijn veertigste. Het waarom bleef vooralsnog een raadsel. In het ziekenhuis waar ik met mijn pijnlijke tieten naar toe verwezen was werd ik allervriendlijks door twee jonge zusters opgevangen . Ik mocht met de borsten bloot.
Mamografie voor heren waarbij met wat gewurm door een van de dames eerst mijn linker en daarna mijn rechter tiet tussen twee platen geklemd op de foto werd gezet.
“Even de adem in houden” riep de zuster monter. Zoem. Ik had cup AA denk ik.

Even later zat ik bij de arts die mij al direct kon meedelen dat er niets op de foto te zien was. Borstkanker bij mannen komt niet veel voor, zo vertelde hij geruststellend. De reden van deze spontane groei van borsten zou te maken hebben gehad met een hormoonspiegel verstoring. Meestal gebeurt zoiets tijdens de pubertijd begreep ik.

Op de middelbare school was ik bevriend met Bert.
Bert kreeg echt gigantische tieten tijdens onze puberjaren en werd daar in het bijzonder tijdens de gymlessen mee gepest. Ik kreeg niks, op wat haar na her en der en een lagere stem. Naast het groeien van tieten had Bert ook een vrij grote piemel waarvoor hij zich schaamde maar welke de meeste klasgenoten erg jaloers maakten. Die grote tieten waren evenwel van voorbijgaande aard.Tijdens het hoogtepunt van de groei hoefte hij niet mee te doen met gymlessen vanwege het schudden en de pijn. Dat vond hij niet erg want zo bleef de gang naar de douche voor hem bespaard.


“Kun u de broek nog even uit doen?” vroeg de arts. Een stevige grip om mijn balzak, verder geen onregelmatigeheden te bespeuren.

Mijn borsten zijn vanzelf weer gekrompen en mijn (trappen) rennen ging daarna weer pijnloos. Maar ik snap vrouwen die liever niet de BH uit doen heel goed.
Bloot is leuk, maar het moet geen pijn doen.

weldoeners?

Nee, nee en nog eens nee.
Ik ga het niet hebben over Griekenland , de euro of dit kabinet.
Dan had je maar wat beter op moeten letten wat er in dit blog voorbij komt zodat je nu weet dat ik toen al gelijk had.
Nee, ik had een razend leuk stukje dat ging over lelijk oud worden maar mijn pc besloot eigenhandig dit schrijfsel te vernietigen door spontaan een harde schijf te laten crashen.

Steve Jobs is dood. Leve de Mac.
Niet dat ik iets van hardware Apples in huis heb maar vrienden van mij zweren bij produkten van deze firma. Ik kon ze als student niet betalen, of misschien wilde ik de dure macintosch spullen wel niet eens aanschaffen. Een PC was veel goedkoper..
Scheen een vervelende man te zijn, die Steve Jobs. A-sociaal wordt hij zelfs door sommige genoemd. Contact gestoord. Geniaal door anderen. Anders dan Bill Gates die honderd miljoen per jaar investeert in doelen die ten goede komen aan armen, medische research en scholing is de bijdrage van Steve Jobs beperkt tot enkel geinige innovaties voor internet en goed functionerende computers. Ook wat waard natuurlijk, maar toch anders.
Steve Jobs is dood. De wereld huilt mij iets te dramatisch.
Zijn we beter af met de IT van vandaag? Verrijkt het ons leven om op elk onzinnig moment van de dag te kunnen twitteren? En is een IPAD in je hand fijner als een boek?

Ik vind m’n document nooit meer terug.
An Apple a day. Zelden of nooit dat software van een Mac crashed, schijnt. Document recovery is niet eens nodig. Nu heb ik een computer die regelmatig een mededeling op het scherm publiceert die mij niet blij maakt.
“Dit programma reageert niet meer”

Weg stukje. Weg inspiratie.
Leve pen en papier

icoon

Freek was in town.

Nooit eerder had hij het dorpstheather bezocht . Vroeger was hij de man van een weken lang uitverkocht Carre doch nu zoekt hij vaker de kleine zaaltjes op want Freek is uit, zo schijnt..
Zevenenzestig is ie inmiddels. En binnen.

De jeugd kent Freek niet eens. Het publiek deze avond waren mid veertigers en ouder. Geen enkele jongeling te ontdekken. Ik snap het. Freek is niet van hun.
Een mooi stuk kregen we voorgeschoteld. Een typische Freek vertelling zoals die vroeger mij mateloos konden boeien, ik denk aan De Mars en De Tragiek. Weer een prachtig decor en mooi uitgelicht.

Toch, het was heel even maar, was ik even niet meer geboeid door deze rasverteller. Vroeger zat ik op het puntje van mijn stoel , nu hang ik wat onderuitgeschoven in mijn stoel. Het begin was sterk maar nu zakt het wat in.
Als na anderhalf uur het podiumlicht uitgaat blijft het stil in de zaal. Dan floept het weer aan .”Het is afgelopen hoor” roept Freek .Geklap. En een toegift die het verhaal als een sleutelvertelling mooi afrond . Typisch Freek. We konden de artiest een hand geven in de foyer.Hij vond het helemaal fijn als we zijn boek kochten. Alles over Freek. Een heel gewicht.
Kregen we zijn tekstboek van 30 jaar cabaret er gratis bij.

Daar stond hij achter een tafeltje, samen met vrouw Hella. Ik heb hem de hand geschud.
En zijn boek gekocht. Waarom?
Omdat hij zoveel jaar mijn held was. Ik koos voor Freek zoals je vroeger voor Puch koos en Rolling Stones ok vond en alleen luisterde naar Radio Noordzee.

Want toen viel er iets kiezen.

jaloers

Dit zijn een paar mooie benen. Van wie ze zijn kan ik niet zeggen omdat ik het niet weet maar het zijn duidelijk mooie atletische benen van een jonge sportieve meid.
Had ik ze maar. Sinds heugenis ben ik ontevreden over mijn harige stelten die ondanks alle sportieve inspanningen die ze zijn opgelegd nog steeds niets voor stellen.
Aan sommige dingen kun je dus niets veranderen, dat blijkt.
Het ligt er maar net aan hoe je botstructuur in elkaar steekt. Stevige knoken betekent altijd stevige ledematen en daar zit hem bij mij net de kneep. Maar goed, veel meer als accepteren dat het nooit wat wordt zit er niet in . Daar heb ik me bij neergelegd.

Toch blijf ik altijd met een gezonde interesse naar mooi gevormde benen kijken. Stevige dijen en mooie kuiten. Zoals op de foto.
Mooi toch?