te oud

Ze zijn al lang niet meer te koop , floppy disks van het grote formaat. Ik heb nog een doos staan. De vraag is wat ik er mee doen zal want ik bewaar graag alles. Heb ik nog ergens een computer die deze dingen kan inlezen? Of verdwijnen ze toch na al die jaren van bewaren ongezien in de kliko.

Zo peins ik al een poos of ik niet iets moet kopen waarmee al mijn cassettebandjes digitaal kan opslaan. Kun je nog cassette decks kopen?
Een simpele CD speler is al antiek. Telkens moet je aan iets nieuws. Zo puilen de kasten langzaam uit aan dragers van informatie die hun enen en nullen niet eens meer laten uitlezen. Zonde.
De V2000 banden liggen doelloos in een hoekje stof te happen. Geen speler om ze af te draaien en vergeten om ze om te zetten naar VHS. Maar hoelang gaan die nog mee?

Hier liggen nog drie dozen vol met kleine floppy’s en vier omega speedtapes. Wat moet ik ermee?

mensen..

We belanden eigenlijk door toeval bij een uitzending over een pelgrimstocht van een belg die gewapend met camera en rugzak vastlegt wat hij zoal tegenkomt tijdens zijn tocht naar Santiago de Compostella.Dat kan leuk zijn, zo blijkt. De man heeft een gezonde nieuwschierigheid en menigmaal raakt hij aan de praat met voorbijgangers of zie je hem aanbellen bij huizen die echt in het oog springen. Niet zelden staat men hem te woord.

Een beetje Man bijt Hond scenario. De onverwachte confrontatie met camera en microfoon lokt vaak hele persoonlijke ontboezingen uit de overigens volstrekt onbekende personages. Is dit format niet allemaal ontsproten uit het radio programma De Hoogwerkers van de VPRO waarin good old Cor Galis voor de ramen van nietsvermoedende flatbewoners ging zweven teneinde ze te vragen naar hun wel en wee? Dat heeft toen heel wat leuke radio opgeleverd.

Het oorspronkelijke tv programma Showroom was al stukken meer geregiseerd. Merkwaardige en opmerkelijke nederlanders werden door Jan Fillekers en Henk van der Horst uiterst behoedzaam door een camera gevolgd waarbij we een klein kijkje konden nemen in hun opmerkelijke dagelijkse leven. Hoe dit alles ooit tot een wanstaltelijk programma als big brother heeft kunnen leiden is misschien voer voor de wetenschap .

De belg doet het wel goed. Hij laat zijn onderwerpen aan het woord en stelt af en toe wat vragen die de nieuwschierigheid van de kijker blijft voeden. Zo lopen we een stukje mee van zijn route. Hij moet nog een eind maar dat maken we niet mee in deze aflevering.
Volgende week meer, belooft de aftiteling .
Als we het niet vergeten kijken we mee.Want eigenlijk zijn we heel nieuwschierig naar mensen.

Niet lekker

De appel die ik in stukjes verorber smaakt me niet goed. Zure dingen vallen slecht. Dat is nieuw want voor kort at ik moeiteloos een pot met augurken op, met of zonder toost. Je hebt zo van die buien. Deze is inmiddels overgedreven.

Er heeft zich geen andere tijdelijke verslaving aangediend tot op heden. En zolang het tijdelijk is kun je van verslaving natuurlijk niet spreken. Misschien zijn deze buien te vergelijken met eetgrillen die zwangere vrouwen kunnen treffen. Onverklaarbare trek in dingen die net zo onverklaarbaar direct na de zwangerschap weer meteen worden afgezworen.

Elke zeven jaar verandert je smaak zo liet ik me wijsmaken. Toegegeven, ik ben minder kieskeurig in wat ik eet vergeleken met jaren terug maar spruiten lust ik nog immer niet.
En nu weer die appel die slecht valt. Ook de afhaalchinees kan me niet meer bekoren. De hap die we in een recordtijd van 8 minuten in de handen gedrukt kregen was wederom een slap aftreksel van de kwaliteit die ik ooit van hun gewend was. Mijn vrouw vindt het nog steeds lekker maar die eet altijd wat anders. “Nooit meer” roep ik ,als na een eerste hap ik al bijna kokhals. Maar gevangen door twijfel probeer ik telkens weer of de smaak van mijn vaste keuze maaltijd me weer blij kan maken.

Nee dus.

Ik vrees dat ik zeven jaar moet wachten. Of toch een ander afhaalchinees .

loslaten

Er zijn mensen die hun leven graag volgens een strikt patroon wensen af te werken. Rituelen, zo mag je ze ook noemen. Die zijn voor hun zo heilig dat zelfs de verandering van omgeving en dagelijkse dag invulling die een vakantie pleegt te veroorzaken daar geen greep op krijgt. Meestal dan.
Als sommige vastgeroeste patronen hinder zouden ondervinden door de tijdelijke veranderende omstandigheden kan men doodongelukkig worden. Thuisblijven is de beste optie in zulke gevallen. Dat doen dan ook horde mensen. Gewoon lekker rondom huis blijven scharrelen als de vakantie aanbreekt.

Zelf heb ik geen last van vaste rituelen of het moet zo zijn dat ik die zonder hinder van plek, plaats en tijd weet in te passen . Bij mij werkt het juist andersom. Gezellig met elkaar ontbijten bijvoorbeeld. Doe ik nooit, behalve in de vakantie als er gasten zijn.
Erg gemakkelijk voel ik me daar niet bij, beken ik eerlijk. Ten eerste krijg ik s’morgen vroeg niet makkelijk een stuk brood naar binnen. Mijn eerste boterham komt normaliter pas aan bod tegen de klok van tien uur. Ik neem er geen tijd voor, dat is het. Ook geen behoefte aan.
Koppie thee en in de ochtendzon de plannen voor de dag doordenken. Dat is lekker.

Scheren in de vakantie doe ik hoogst zelden waardoor mijn verschijning na een week vergelijkenis toont met de onnavolgbare tovenaar Catweazle die als jeugserie op TV in de jaren zeventig erg populair bleek. Scheren is geen patroon waar ik aan vast hou dus. Voor het naar bed gaan de pikzwarte nacht in stappend om kijkend naar de sterrenhemel het ruige gazon te bewateren sla ik daarintegen nooit over als ik hier ben, dit tot spijt van mijn vrouw die deze vorm van ongecontroleerd bemesten liever anders ziet. Is mijn goede vriend Ben aanwezig dan wateren we immer samen in de duisternis.

Anders dan ik houdt hij zijn dagelijks patroon wel redelijk vast. Hij koestert ze tenminste dus groot gelijk om daar geen afstand van te doen. Hoewel ik me vaak voorneem om de rust en zaligheid van de geneugden der maaltijden als heilig te verklaren in de vakantie sneuvelt de uitvoering al vaak op de eerste dag van ons verblijf. En patronen die we ons in frankrijk wel weten aan te meten houden eenmaal terug in nederland nog geen dag lang stand.

Dus doen we maar gewoon waar we zin in hebben. Niks geen heilig moeten dus.Ieder voor zich.
Is dat niet lekker?

Zo zat het

Ik loop in de staatsbossen nabij het schone plaatsje Staphorst. T’is over de vijfendertig graden en windstil.
Mijn eerste keer bewust bloot in de natuur.
Niet direct een relaxed moment, herinner ik me nog . Met bonzend hart de kleren uit, schichtig om je heen kijkend waarbij ik werd uitgelachen door minstens twee vlaamse gaaien en een kraai, zo gok ik.
Een mix van spanning en vreemde erotische gevoelens; ik was teenager en logeerde bij opa en oma alwaar ik elke avond met overgave de leesmap in dook op zoek naar blote dames in de panorama en de nieuw revu.
Thuis hadden we geen leesmap , enkel een saaie krant.

Het was de periode van streakers. Malle mensen die zomaar temidden van gekleed publiek hun kleren uittrokken en joelend en juichend een rondje in hun nixie door de straten heen rende tot de gealarmeerde politie ten toneel verscheen die soms wel , soms niet greep kreeg op de bloterikken. Zat er ook een boodschap achter? Ik weet het niet meer, het zal best wel.

Nu streakte ik zelf door de bossen. Niet bepaald heldhaftig want er was geen mens in de wijde omtrek in zicht die enigzins lucht van mijn naakte wandeling kon krijgen. Mijn publiek bestond uit heimelijk verscholen reeen en af en toe wat opgeschrikte konijnen. Ook de afstand die ik zo bloot aflegde was bepaald niet indrukwekkend. Wel kreeg ik door de spanning van dit heimelijk bloot zijn een geweldige erectie waardoor het rondlopen een wat groteske vertoning kreeg . Bij elk vreemd geluid kromp ik ineen en zocht dekking achter struikgewas of een dikke stam want in deze staat te worden bespied door opgeschoten staphorste jeugd was niet zonder gevaar, zo leek me.

Nog even heb ik op een zacht stuk mos gelegen waar ook de rode bosmieren hun domicilie bleken te hebben. Dat was een ontmoeting waar ik snel lering uit trok en die ook meteen mij van die erectie af hielp.
Eenmaal de kleren weer aan liep ik het stoffig bospad af, terug naar huis.

En niemand die ik tegen kwam.