bellen

Hoewel we een mooie bel hebben hangen gebruikt op mijn vrouw na niemand het ding waarvoor hij was bedoeld. Zodoende heeft het luiden van de bel de betekenis dat er een maaltijd klaar staat gekregen en door de draagwijdte van het geluid werkt dat prima.
Graag had mijn vrouw gezien dat onaangekondigd bezoek door het luiden van de bel hun aanwezigheid zou kenbaar maken teneinde mij de gelegenheid te geven iets aan te schieten alvorens ik uit een of andere klus opduik maar tot op heden hangt de bel een beetje voor spek en bonen aan ons portiek. Bellen is hier niet gewoon.

Hoewel voor de frequent terugkerende bezoekers mijn blote verschijning al lang geen verrassing meer is hoopt mijn vrouw dat ik toch enigszins gekleed voor de dag kom wanneer ze alarm slaat. Uiteraard probeer ik daar gehoor aan te geven maar zolang bezoek niet zelf aan de bel hangt om hun komst aan te kondigen loopt dat wel eens anders.

De echte frequente gasten horen wij echter al van verre aankomen daar zij hun komst vaak wat luidruchtiger dan strikt noodzakelijk inkleden waardoor nog voor zij de bocht inslaan naar ons domein ik ergens mijn kilt heb weten terug te vinden en hun zo gekleed in rokkostuum waardig welkom kan heten.

De buurman is echter niet doordrongen van deze tactiek en ook weet hij de bel niet te bedienen maar sluipt meestal ongezien het erf op om ons te verrassen met een mandje vol groenten of enkele reusachtige aardappelen die we dan als stilleven voor de deur van de portiek aantreffen. We zitten deze week met 8 personen hier, had ik zonder bijbedoelingen verkondigd doch hij had hierdoor gemeend dat dan juist een extra mandje aardappels wel zou opgaan. Om dit gebaar een persoonlijk tintje te geven wilde hij de oogst persoonlijk aan een van ons overhandigen en liep derhalve om de hoek van het huis alwaar ik in al mijn blootheid hem bijna van zijn sokkel af liep.

Even was hij zowel van de bijna botsing als mijn blote verschijning van zijn propos maar met de mand nog stevig onder zijn arm geklemd mompelde hij een " Oh pardon" en keek me strak aan onder vermelding van de reden van zijn zoektocht, met een korte knik naar zijn bagage. Geweldig aardig ja,kom je even binnen voor een thee? Waarvoor hij vrindelijk bedankte. Is ie ooit binnengeweest?

Maar zelfs na deze opmerkelijke ontmoeting blijft de bel door hem onaangetast en duikt hij nog even stilletjes op als voorheen en treffen we mandje met groenten van de week aan.

Hij is over de schrik heen gekomen.
Gelukkig maar.

opruimen

“Proficiat, meneer, mevrouw” We kregen de felicitaties overgebracht van de gemeentewerker die we sinds jaar en dag aan treffen op de inmiddels met steun van de EU vernieuwde ecopoint, een prachtige naam voor wat wij vroeger vuilstortplaats pleegde te noemen. Een groot gat midden in de natuur waar elke fransman tot voor enkele jaren geleden zonder noemenswaardige controle alle troep die hij kwijt moest in kon laten verdwijnen.

Sinds een aantal jaar mag dat niet meer. Althans, er is een begin gemaakt met recycling zodat je nu je rotzooi naar behoefte kunt laten verdwijnen in verschillende bakken. Wat over is verdwijnt overigens nog steeds in een groot gat dat om tactische redenen net achter de nette containers uit zicht te bereiken valt.

De kleine glimmende fransoos steekt een stevige hand naar ons uit. Op zijn vuilniswagen ronde had hij elke week ons nieuwe dak zien groeien en met het weggooien van het tijdelijke dak voelde hij haarfijn aan dat een belangrijke mijlpaal was bereikt .
We hadden naast rotzooi ook iets bruikbaars voor hem apart gezet waar we hem vast plezier mee deden .Wederom greep hij onze handen om zijn dank te uiten.
“Merci, merci!” Een opvouwbare campingtafel kwam kennelijk heel goed van pas want volgende week ging hij eindelijk twee weken op vakantie zoals hij ons blij kon vertellen.
De chef had het goedgekeurd.

We hadden geen idee van zijn familiale omstandigheden maar hij was vast een gelukkig mens met lol in z’n werk. Zijn kleine imperium lag er kraakhelder bij en een klein onderkomen bood verkoeling op hete dagen en droogte bij regen. Behangen met plaatjes van jonge en schaars geklede vrouwen, voor de gezelligheid natuurlijk.

Hij aanschouwde de tafel en constateerde dat het ding perfect in orde was. Helemaal mooi. Dat we wisten waar de overige troep kon worden geloosd? Jazeker.
Met een scherpe bocht verdwenen we achter de containers en ineens veranderde het nette ecopoint in een grote kuil met troep. Handig uit het zicht gehouden voor passanten op de weg want een zichtbare vuilstortplaats in de natuur is geen gezicht.

We schoven ons restant puin hier over de rand. Dat maakte niet zo veel uit want eens per maand reed een bulldozer over de uitgestorte troep om zo de boel enigszins glad te strijken en misschien wel te bedekken met een laag grond. Of niet, want ook hier is het geld op.

Bij het verlaten van het terrein zwaaiden we nog een keer.Ons mannetje was al weer druk doende met z’n volgende klant. Metaal in die bak, hout in die daar. Het was een man met passie voor zijn vak en oog voor zijn klanten.
Dat we de lei die over was rustig konden komen brengen, moesten we nog weten.
Bij een volgend bezoek, zo spraken we af.

“Bien sur” riep hij uit met een brede glimlach. “Bon vacance”
En dat wenste we hem ook toe.

Koopjes

Ik neem me ook deze keer weer voor geen onnodige dingen aan te schaffen op de brocante maar telkens kom ik met toch iets thuis. Al elf jaar bezoeken we brocante in een naburig dorp die traditie getrouw, in augustus plaats vindt. Veel verrassing zit er niet aan want elk jaar is de opzet bijna eender maar nu is het de twintigste editie met beloofde extra's die we niet willen missen.

Het leek of de waar die dit jaar werd aangeboden wat uitgebreider en diverser was als anders. Mensen met groen T shirts waarop stond gedrukt “20 jaar brocante!” liepen met lotjes van de Tomboloa over de markt. Zoals altijd loop ik weer rond zonder een echte agenda.Ja, we hebben een nieuwe deur nodig voor het portiek maar wat ik hier aan deuren aantref zijn van kasten. De prijzen zijn in die twintig jaar overigens niet gelijk gebleven, dat is al snel duidelijk. Ik koop eigenlijk zelden iets maar voor een ding heb ik een uitgesproken zwakte. De standhouders. Ook nu staat er weer een duo met luide stem hun waar aan te bieden. Een handig glassnijder met kabelstripper van duits fabrikaat. Duitsers zijn nog immer niet erg geliefd maar hun produkten zijn vaak vele malen beter als de inferieure franse kwaliteit dus de fransen kopen graag gereedschap dat komt van duitsland maar gek genoeg niet hun auto’s.

Met zwierige gebaren rolde de man de snijder over een glasplaat en met wat lichte druk over een rubberen strip breekt het glas precies over de lijn in twee. Thuis heb ik vijf fotoraampjes versneden voordat ik eindelijk een ruitje op maat had weten te krijgen dat paste in een oude glazen kast. Steeds brak het glas precies anders als ik had gekrast.

Ik kreeg het ding in mijn hand gedouwd en mocht een figuur op de glasplaat krassen.
De snijder maakte een prettig krakend geluid toen het wieltje zijn werk deed.
Even drukken en krak, het glas brak precies langs mijn figuur. Ik was verkocht.
Voor vijftien euro werd ik de eigenaar van dit vernuftig ding waarmee voor eeuwig mijn glassnij ellende voorbij zou zijn.

Thuisgekomen haalde ik meteen van zolder een oude glasplaat en probeerde ik uit wat op de markt een fluitje van een cent bleek. De keukentafel als ondergrond en bij gebrek aan een rubberstrip een stuk rond kabel. Ik haalde mijn snijder uit de verpakking en ritste het ding over de glasplaat. Weliswaar kraakte het nu anders als op de markt maar dat was natuurlijk omdat ik hier binnen zat. Voorzichtig drukte ik op de plaat maar niets zei krak. Wat harder dan? Nog niets. Dan maar even kloppen. Ik tikte op de nauwelijks zichtbare lijn, steeds harder, tot de plaat krak zei en spontaan brak over een lijn die ik niet had gezet.

Nog enkel malen probeerde ik het opnieuw maar de plaat brak zelden waar ik dat wilde.
Teleurgesteld hing ik het ding maar op het al overvolle bord met gereedschap. De kabelsstripper deed het wel prima, maar daar hingen er al twee van.

Als ik een paar dagen later in een doe het zelf zaak mijn eigen glassnijder zie hangen voor zes euro neem ik me voor nooit meer geld mee te nemen naar een brocante.
Maar ik beloof niet dat ik de standhouders ga mijden.

Die blijven leuk, wat ze ook verkopen.

vakantie

Tja.
Dan zomaar zit de vakantie er weer op en zit je achterstallige post te lezen, zie je iets wat ooit tuin geweest moet zijn en ligt de eerste aanmaning van de creditkaart al voor je op tafel. Het was een prachtige maand met waanzinnig lekker weer . Wij wel.
Ik hoop dat het U net zo is vergaan, kwa weer dan in ieder geval. Morgen weer een dagje het werk bezoeken. Vandaag nog effe niet aan denken. Veel om uit te pakken is er niet, op een pak bagage van onze vrienden na die een lange fietsvakantie nog een week bij ons verbleven.

De zon schijnt. Veel warmer dan 19 graden zal het niet worden . Ook wel weer lekker , want de afgelopen week was het steeds ruim over de dertig graden. Heet, vonden we.
Enfin, we pikken de draad hier weer op.
Ook vanaf nu weer regelmatig een verhaaltje. Tot de volgende vakantie, in november.

Dat is het zo, toch?