nr 201

Nr 201

Dit is stukje nr 201 voor deze blog. Zoiets gaat ongemerkt aan een mens voorbij. Toegegeven, ik zag zo’n rond getal wel naderen maar er bij stilstaan heb ik niet. Alsnog dan nog even want de toekomst van de blog in het algemeen en van deze in het speciaal mag best even onder de aandacht gebracht worden.

Waarom ik stukjes schrijf moet U gaandeweg maar achter komen als U de tijd neemt ze alle 200 door te spitten. "Bloot in frankrijk" heb ik destijds de blog genoemd.
Met een knipoog naar het naturisme. De naam is letterlijk en figuurlijk bedoeld. Enerzijds bloot omdat ik vaak geen kleding draag als het niet hoeft en kan, anderzijds geeft ik mezelf bloot in de figuurlijke zin.

Het biedt genoeg ruimte mijn ideeën en hersenspinsels met de wereld te delen. Zo heel af en toe durft er iemand te reageren. Dat is leuk, want hier publiceren is vragen om gelezen te worden natuurlijk en wat U denkt en vindt over dingen mag U laten weten. Anderzijds is het alleen al het schrijven van een stukkie voor mij leuk genoeg.

Welke richting wil ik uit met deze blog? Ik stel mezelf deze vraag geregeld want het hebben van zo’n publieks venster vereist ook een beetje leven in de brouwerij. Hoeveel blogs leiden inmiddels al wel niet een desolaat bestaan omdat de eigenaar er niets meer mee doet of er mee opgehouden is? Blogs hebben regelmatig refreshments nodig of ze verpieteren en worden zo dode links die terzijde geschoven zijn en negeert door hun lezers.

Op naar de 300 of komt ook voor deze blog een eind in zicht?
Over letterlijk bloot gaat het niet vaak meer. Ik heb meer dan eens geschreven in mijn stukjes dat over bloot niet veel te verhalen valt. Ik ben geen Jehova getuige tav van de blootloperij. Iemand die het niet begrijpt zal ik niet bestoken met mijn argumenten. Iemand die het nooit gedaan heeft zal ik niet overtuigen het te gaan doen. Maar iemand die het mij verbiedt op grond van zijn of haar overtuiging zal ik zeggen dat deze vrije keuze mooi de mijne is.

Daarom juist deze blog.

de eerste keer

Alles heeft een eerste keer? Als je logisch nadenkt lijkt me het antwoord daarop ja.
Maar er is en verschil tussen een eerste keer natuurlijk.
Wie was de eerste mens op aarde die zwemmen heeft uitgevonden, als voorbeeld.
Daar komen we nooit achter. Pas toen we op schrift zijn gaan vastleggen wat we zo allemaal doen op deze aardkloot en daarbuiten, weten we wie wat voor het eerste heeft gedaan.

Geschiedenis schrijven dus. En dan kom je in de boeken. Maar heel veel eerste keren zul je er ook niet in terug vinden. Men leert het makkelijkst van elkaar. Soms wordt dat leren als vak verheven en noemen we het scholing. Maar verreweg het meeste leer je door nadoen. Voorbeeld doet volgen dus. En wat je zo leert hangt weer af van je omgeving.

Alles heeft een begin, dus alles zal ook een eind kennen. Tenminste hier op aarde dan.
Misschien wel goed ook. Ergens als eerste een eind aan maken is ook geschiedenis namelijk. Als het maar nooit eerder is gedaan.

not hot

Weinig meer in het nieuws, die kernramp in Japan.
Niet dat het probleem is opgelost hoor. De boel staat daar de komende honderden jaren radio actief te wezen op een zo’n grote schaal dat in een straal van minimaal honderd kilometer elk lang verblijf van mens en dier dodelijk zal zijn.

Daar hebben we het liever maar niet over. En Japan, ach.. das zo ver van ons bed.
Op pagina 6 onderaan in de lokale krant staat nog een heel klein berichtje over de kernramp.
Gras op 60 kilometer afstand dat van een weiland was geplukt is 6 keer zo radioctief als de hoogst toelaatbare norm voorschrijft.
60 kilometer verder is de omgeving dus al zo besmet dat wonen er niet meer kan.

Het vervelende aan deze problematiek is dat je niets ruikt, voelt, hoort of ziet van die dodelijke straling.
Van teveel schadelijk UV licht wordt je tenminste nog bruin of krijg je zonnebrand en wees eerlijk, het houdt weinig mensen tegen de zon in te duiken als het maar even kan. Het zal wel loslopen, toch?


Daarom kun je alleen nog maar hopen op een overheid die zo’n gebied tot onbewoonbaar verklaart. Niet wonen en werken, geen produkten verbouwen maar gewoon links laten liggen voor de komende honderden jaren.
Geen makkelijk besluit voor een land dat voor het merendeel bestaat uit berglandschap en waar elk stuk vlak land kostbaar genoeg is om er meteen te wonen. Waar moet je met die mensen heen die dat daar niet meer kunnen?

De ramp is geen nieuws meer. Dat is de tijdgeest van de eeuw waarin we leven. Even mag zoiets de boventoon voeren maar dan moet er snel weer nieuw nieuws op tafel komen.

Over tien jaar misschien iets over een herdenking ,ja.
Met een reportage in de krant.

Veranderingen

Gisteren zat ik weer eens in mijn sauna. Niet met infrarood maar de saunakachel aan. Nu werkt het ding nog immer niet op vol vermogen omdat ik geen 3 fase heb laten aansluiten. Kwestie van een mailtje schrijven en dingen invullen maar ik vind het een gedoe. Sinds de privatisering van de ooit zo vertrouwde provinciale energie maatschappijen zijn stroom en leidingen niet onder hetzelfde management meer.Ons werd ons toen medegedeeld dat het voor de prijs voor de consument voordeliger zou gaan uitwerken. U kijkt het zelf maar even na.

De temperatuur komt niet boven de 65 graden uit, zegt het schermpje van de controller als ik de sauna in stap. Ruim een uur aan nu, maar ik weet dat ie niet veel hoger komt dan 65 graden.
Ook al warm natuurlijk maar bij lange na nog niet genoeg om echt een kick te krijgen. Met wat water over de deels hete stenen heen injecteer ik wat hete stoom. Luisterend naar de radio lig ik zo langzaam gaar te worden.Zo af en toe moet ik de afstemming wat bijstellen want elektronica en warmte gaan niet goed samen en dat uit zich in het verlopen van de zender.

Dit is mijn domeintje. Zelf ontworpen en gebouwd. Leuk project dat ik in een paar wintermaanden op zolder heb gerealiseerd. Niet bezuinigd op materialen, vandaar dat ik een red cedar houten binnenbekleding heb gebruikt; zoiets is werkelijk de moeite waard want het ruikt hier binnen altijd heerlijk. Als de schuur in frankrijk een dak heeft begin ik daar ook aan de sauna.

Er kriebelt een druppel zweet langs mijn neus. Zoonlief blokt voor zijn examens. Nog anderhalve week en dan zit als het goed verloopt zijn middelbare school er op. Dan in september op kamers. De eerste serieuze stap naar zelfstandigheid en voor ons de inluiding van een nieuwe fase in het hebben van kinderen, het moeten loslaten.
Hoe is dat gegaan met mijn ouders toen? Ik was de laatste die het huis verliet. Tussendoor nog met hun verhuisd naar een nieuw dorp ,als enig kind wat nog thuis zat.

En dan begint er zo’n vage periode in je leven dat je zo af en toe je ouders opzoekt. De spannende momenten van de introductie van je vriendinnetje en later, als blijkt dat het de ware is, misschien wel je trouwdag. En plotseling zie je je ouders als oude mensen. Verdomme, ze zijn ook oud. De jaren glijden door je vingers als los zand, druk met jezelf, je werk en je gezin, nauwelijks tijd voor af en toe op bezoek naar Opa en Oma. Logeren zoals je vroeger nog wel eens deed doe je al jaren niet meer en je betrapt jezelf erop dat je hun koelkast inspecteert; is de inhoud niet over de houdbaarheids datum?

Je neemt je nu al voor dat je niet aftakelt. Interesse blijven tonen in wat je kinderen doen. Leuke Opa en Oma worden. Nooit zeuren over kwaaltjes. En je weet dat zij hun problemen steeds meer voor je verborgen gaan houden. En straks, in het bejaardenhuis, komen ze je nog maandelijks even bezoeken. Met kleinkinderen misschien.

Omdat het zo nu eenmaal gaat.

Regeltjes

De aannemer is eindelijk aan het dak van het huis begonnen. Aanhouder wint, denk ik maar. Een hele klus, groot genoeg om er van in te zien dat uitbesteden de enige oplossing was in onze situatie.
Ingrijpend is het. Alle lei er af, nieuw er op en waar nodig al het houtwerk vervangen.Twee nieuwe dakramen, goed lood en zinkwerk en tenslotte het hele dak voorzien van isolatie.

Met deze klus zijn vier man een paar weken zoet. Inmiddels weten van vrinden die er in de buurt logeren dat het er al mooi uitziet.
Met deze dakrenovatie komt ook het maken van een dak van de schuur die ik aan het bouwen ben in zicht. De oude leitjes krijgen een tweede leven. Financiele noodzakelijkheid want het kost allemaal een hoop euri’s ,dat bouwen in frankrijk..

Dertig jaar zeker geen omkijken meer naar het dak. Dat klinkt heel geruststellend want de laatse jaren was er telkens wel wat aan de knikker. Bij de laatste inspectie bleek ook nog een lek nabij een van de schoorstenen de boel aardig te hebben aangetast. Dat was een tegenvaller natuurlijk, maar goed. Langzaam aan wordt de boel weer 100%.

Laatste klus is de opslag van afvalwater. Dat wordt al sinds mensenheugenis met mooie septic tanken in de grond prima opgevangen, maar een europese commissie heeft besloten dat het nu ploseling niet meer voldoet.

Kun je op eigen kosten de beoel weer laten aanpassen. De emsnen die hier wonen weten niet eens hoe ze het geld er voor vrij kunnen maken. Waarom is dat uberhaupt nodig, vraag iedereen zich af.
Welkom in europa hoor. Heeft het ons al eens wat goeds gebracht?
De aannemers lachen in hun vuistje. Mooie regelgeving die hun aan het werk houdt.
Was het daar om te doen?

Ik vrees van wel.

Oud nieuws

De zon piept net voorbij het dak van buurmans huis als ik op de vroege ochtend een tuinstoel tactisch in stelling breng en mij echt laat wekken door een stevig briesjes met zonneschijn op mijn kale vel. Ik hou van de vroege morgen. De buurt slaapt nog op dit zondagse tijdstip.
Ik lees een oude VPRO gids uit. Dit zijn daarvoor de momenten. Een blad dat al tientallen jaren in huis rond zwerft omdat mijn vrouw vindt dat ze op voorhand moet weten welke programma’s ze allemaal niet wil zien. Dat maak ik er van.

Een film waar reclame de plot van een verhaal doorkruist wordt door haar niet bekeken. Daar zit wat in. Dat beperkt meteen het aanbod van zenders en dat geeft rust.
Zelf zap ik er per maand minstens een half pakje duracel batterijen doorheen, louter en alleen omdat ik reclames probeer te omzeilen; voorbereid kijken doe ik zelden.De optelsom van dit alles zal elke econoom direct doen besluiten zo'n abonnement maar op te zeggen maar mijn vrouw wil er niet van af. Mij een raadsel waarom.

Ik begin met proza van de moderne jeugd, die sinds jaar en dag een uitlaatklep heeft gekregen op de achterzijde van de gids. Het draagt de veelzeggende titel “ Achterwerk”. Voor en door jeugd van nu en misschien onze hoop en toekomst voor later.

Ik ben twaalf jaar en heb “het” nog niet met mijn vriend gedaan omdat ik onzeker ben over mezelf . Nu wil mijn vriendje niet meer met mij. Wat moet ik doen. Alsjeblief niet schrijven dat ik een ander moet zoeken . Een verdrietig meisje.

Arme ouders. Zouden die kinderen van ons vroeger ooit naar Achterwerk hebben geschreven? Je weet het niet. Ik sla de overige problemen van jonge mensen maar over.
De commentaren over eerder geschreven stukjes in vorige gidsen is aan de beurt. Dit keer zegt niemand op. Dat schijnt het leukste te zijn aan een omroepblad. Kunnen Opzeggen.

Ik werk me sequentieel door het blad heen. Als laatste lees ik de commentaren van de films die worden vertoond
. Ik ben geen kenner. Alleen de heel herkenbare filmhelden uit nederland en Hollywood kan ik voor de geest halen, vaak nog niets eens met de juiste naam of een idee van de film waarin ze uitblonken. Komt door het zappen denk ik. Of gewoon omdat het me geen bal kan schelen.Daar verschil ik in van mijn vrouw en kinderen. Ik val ook vaak in slaap voor de TV.

Dan lees ik iets over een documentaire over oude oorlogsvliegtuigen . Historie van “het vliegend fort”. Ooit kwam mijn broer met een (onovertroffen) model van zo’n bommenwerper van de legendarische firma Airfix thuis. Weken heeft ie daar aan gelijmd en geverfd en ik mocht de bommen schilderen. Waar zijn ze toch gebleven, die talloze bouwdoosmodellen die toen in onze slaapkamers stonden.

Kijken dus.

Als ik s’avonds afstem op de zender die de uitzending zou verzorgen komt ie niet.
Boos kijk ik in de gids en uit luid me ongenoegen waarom we überhaupt zo’n ding hebben als ie toch niet klopt.

Dan hoor ik uit de ander hoek van de kamer mijn vrouw roepen; “ op de box ligt de gids van deze week”

Ze kent me langer als vandaag.