Kiest U maar

De regering is gevallen. Je zag het al van verre aankomen , het leek een schaatstocht over slecht ijs maar in welk wak het zou vallen was nog even onduidelijk.

Gaat U stemmen?

Er zijn voldoende partijen om een keuze te maken lijkt me zo.
Zelfs de dieren hebben inmiddels volksvertegenwoordigers in de kamer zitten. Twee al. Zo simpel als links, rechts of in het midden is de politiek in ons land al lang niet meer.Iedereen moet zijn eigen smaak.

Maar goed. Kiezen moet U. Zelfs twee keer nu.
Ik zit te wachten op de oprichting van de PVDB. Partij voor de Bloterikken. De tijd is rijp, dunkt mij. Een aangrijpend affiche en een super gemotiveerde lijsttrekker brengt de eerste zetel al zo goed als in de pocket.
Opletten, niet elk debat afsluiten met een pakkende on-liner . Dat doet Marianne Thieme van de PVDD al.
Laatst weer, in het debat over het afghanistan debakel. “Alle soldaten afghanistan uit en weg met de bio industrie” Een beetje zielig vind ik dat wel. Soldaten en varkens.

Wie zou een goeie lijsttrekker van de PVDB kunnen zijn.
Erica Terpstra. Die komt binnenkort beschikbaar. Lekker enthousiast mens en vlot van babbel
Was ook heel lang vrij bloot bezig . Patrica Paay?
Of moet het een man zijn. Mart Smeets. “Mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen”
Ijzersterk te gebruiken in elk debat. En het verkiezingsprogramma kan kort zijn.
Wij gaan voor de naakte waarheid, in nederland is kleding optional en recht op bloot tot aan je dood.

Loopt U al warm?

Handenbinders

Volgens de etiketten van de georganiseerde blootlopers moet men altijd op stap met een handdoekje want je mag nooit met je blote billen op een aangeboden stoel gaan zitten.
Ben je te gast bij naturisten in gezeldschap, handdoekje niet vergeten dus.

Denkt ook aan de rol WC papier. Want onze enigste kampeer ervaring van lang geleden leerde ons snel dat WC’s op kampings geen papier hebben. Iedereen gebruikt zijn eigen rol. Dus liepen wij drie weken lang altijd met een rol op zak. Je weet maar nooit.

Zo krijg je je handen wel vol als je naakt kampeert.

De schotten hebben een oplossing, zo kwam ik jaren geleden tot de conclusie. De kilt.
Ik heb er ook eentje aangeschaft. Met klitteband sluiting en een handig zak. Niet voor de WC rol want aan kamperen doen we niet. Maar handig als je bezoek ontvangt.En het houdt je handen vrij.

Oja.

Wel even oppassen bij het gaan zitten.

Boodschappen

"Wat eten we vandaag"?
Ik trek een gezicht dat op nadenken staat maar ik kom niet op zinvolle ideeën. De gang naar de chinees is al te vaak als uitvlucht gebruikt dus opper ik het meest gevaarlijke antwoord wat in zulk soort gevallen de redding van de dag betekent; " ik verzin wel wat". In negen van de tien gevallen komt er dan toch iets op tafel wat ik niet heb bedacht maar waarvan mijn ega vindt dat het aan de schijf van 4 of 5 voldoet en dat wij zonder commentaar met smaak zullen gaan verorberen.

In frankrijk lijkt het menu van de dag een stuk minder moeizaam. Winkels hier liggen zo ver uit de buurt dat we ons wel drie keer bedenken moeten wat het menu van de hele week zal zijn als we de auto in beweging zetten op weg naar de Supermarche. Dat heeft iets praktisch, zo'n weekmenu. Daarin opgenomen zit zonder twijfel een bezoek aan ons lokale restaurantje dat al sinds jaar en dag door ons wordt bezocht. Kind aan huis.
Met kus en handen schudden worden wij begroet door de uitbaatster en haar man
, de versleten hond die luistert naar de de on-franse naam Rex geeft ons een lik.

Haar kookkunst brengt ons telkens in vervoering. Je eet wat de pot schaft want aan menu's doet ze niet maar dat is geen gemis.We scheppen onze gevulde schalen zo goed als we kunnen leeg want alleen dan is ze tevreden. Als we na een paar uur tafelen meer als voldaan de deur uit waggelen hebben we geen honger meer tot de volgende middag en niet zelden ploffen we neer op onze ligstoelen en doezelen we weg in de warme gloed van de zon , tot in de late avond.

Maar we zijn nu niet in frankrijk.

Ik staar naar het lege boodschappen briefje. De inspiratie voor een menu blijft uit. Het helpt ook niet dat ik de kookkunst niet machtig ben.Het enige wat ik kan maken zijn fantastische oliebollen maar dit specialisme bewaar ik exclusief voor eind december. Mijn jaarlijkse hoogtepunt achter het fornuis.
In de boekenkast moet nog een kookboek staan dat ik mee kreeg toen ik uit huis ging wonen, maar ik zie op tegen de zoektocht.

Spaghetti dan maar?

Oud lijf

Om een goed beeld te krijgen hoe de mens kan aftakelen moet je een bejaardenhuis bezoeken.
Als wij in frankrijk zitten slaan wij zo'n bezoek zelden over want sinds een aantal jaren vertoeft onze buurvrouw in een mooi onderkomen dat is gebouwd in een stadje in de buurt. Onze komst is altijd onaangekondigd. Enerzijds omdat wij haar telefonisch toch niet zouden weten te bereiken, anderzijds is de kans dat ze er niet is niet heel groot.

Bij zonnig weer zit de entree van het bejaardenhuis vol met oude van dagen.We krijgen niet de indruk dat ze op iemand zitten te wachten want in al die keren dat we op bezoek zijn geweest hebben we nooit ander bezoek aangetroffen. Wel erg veel personeel dat in keurig lichtblauw uniform ons altijd vriendelijk begroet. We kennen inmiddels de weg naar haar kamer maar we melden ons natuurlijk telkens netjes aan.

Een keertje troffen we haar niet aan.

Het was nog geen etenstijd. Nooit rond die tijd komen, want ze geven niet thuis, die bejaarden.
Al zou je van amerika net zijn ingevlogen, eten in frankrijk blijft tot aan de dood een bijna heilig ritueel dat geen verstoringen van buitenaf verdraagt.
Ze bleek na enig zoeken bij de entree te zitten.We hadden haar niet opgemerkt.
Een piepklein gebogen mensje met her en der nog een stompje tand maar met twinkelende ogen." Ahhhhh les vosins". Hoewel het mijn vrouw is die altijd 98% van de conversatie met haar voert, herkent ze direct mij maar nooit haar.

Een paar kussen op de wang een praatje over het huis, het weer en de zeer lokale nieuwtjes, maar wat wij haar vertellen weet ze allang want onze postbode komt wel eens bij haar op bezoek, weten we.
Ze hoort het allemaal nog prima, als je hard praat.
Sommige entree bewoners zijn wakker geschrokken uit hun doezel en staren het tafereel met bijziende ogen aan. Anderen daarin tegen blijven stoïcijns in de verte turen. Ik geef ze groot gelijk. Het is beter te vergeten waarom je hier zit. Ik tuur naar een hele mooie jonge meid die een bewoner voorziet van een slabbertje. 80 jaar leeftijdsverschil, schat ik zo.

De buurvrouw legt het kleinigheidje wat we hadden meegebracht op het tafeltje naast haar op de krant, het enigste vertier waar ze elke dag mee bezig is. Televisie of radio moet ze niet.
De krant ligt opengeslagen op de rouwadvertenties. "Ik ben er nog steeds" zegt ze , wijzend op de pagina's van de doden..
"Die ik ken van vroeger zijn allemaal dood" We knikken instemmend, maar we kennen niemand uit haar wereld.Een laatste groet en we zijn weg. Komt er nog een volgende keer?

S'avonds staar ik naar mijn blote lijf in de spiegel. Ik zie het.
De gang naar aftakeling is niet te stoppen.

ALAAAAAAF

Het uitzicht op de tuin is wit. Alweer.
De kranten melden dat onze bevolking winter moe aan het worden is. T'is ook nooit goed.
Wat voor weer kun je in Februari verwachten? Het carnaval is losgebroken en in de plaats waar ik mijn domicilie heb zie je kleumende mensen in dwaze outfits van kroeg naar kroeg haasten om zich een warm stuk in de kraag te drinken . Alaaf hoor, maar mij niet gezien.

Ik ben import van boven de rivieren en mis het carnavals gen ; het hele carnavaleske gebeuren maakt daardoor op mij niet het feest beest in mij los , zelfs niet als een mooi uitgedorst heerschap die zich deze dagen als Prins Jodukus den Urste door het dorp laat rond kruien mij met zijn staf lol staat toe te wuiven.

Ik verbeeld het me misschien maar over al de jaren dat ik hier nu al woon krijg ik de indruk dat het volksfeest steeds gezapiger wordt en een nieuwe impuls nodig heeft. Het zou misschien al helpen als deze feestelijkheden zich in de zomer zouden kunnen afspelen. Het Braziliaans carnaval boft wat betreft de datum van viering natuurlijk wel. Maar zelfs als het in hun wintertijd was gevallen hadden de prachtige blote dames de kou getrotseerd en zich hossend en wel door de volgepakte straten weten heen te zweten. Kijk, dan had ik ook wel meegedaan denk ik.

Ik zwaai vriendelijk terug naar de Jodukus en zijn gevolg. Rood aangelopen hoofden, een enkeling met rode neus (van de drank?) op weg naar het bejaardenhuis.
Vaste prik.
En dan op kraamvisite naar de carnaval babies. Die zullen het carnavals gen zeker niet mislopen.

Alaaf dan maar

Vergankelijkheid

Blogs worden snel minder populair, vooral onder de jeugd, aldus een krant. De jeugd heeft geen tijd om over lange epistels na te denken. Ze twitteren en SMSen liever.
Ik vind dat prima. De jeugd moet de vaart er in houden. Vingervlugheid trainen.
Zelf verkies ik het langzaam stukkies schrijven. De magie van letters op een wit stuk elektronisch papier waaruit langzaam een samenhangend verhaal groeit blijft me boeien.
Worden die ook gelezen? Jazeker. Maar ook al zou niemand mijn proza kunnen waarderen blijf ik het schrijven trouw.

Bij de jaarlijkse opruiming van mijn zolderkamer kwam ik nog een doos met handgeschreven rijmelarij tegen.Van heel lang geleden. Gezeten tussen deze flarden van mijn jeugdige jaren heb ik me prima vermaakt. Schrijfsels moet je net als foto’s gewoon bewaren. In een oude doos om ze later nog eens lekker te kunnen door spitten.
In deze moderne tijden denken we niet eens meer na over bewaren. Je drukt op een toets en miljoenen bitjes worden elektronisch gevangen op een stukje silicium dat diep verborgen in een metalen kast is weggestoken. Hoeveel computers heeft U al versleten? En zijn de opgeslagen gedachtespinsels en foto’s beland in een oude doos of ligt uw verleden inmiddels als een berg oncijferbare digitale diaree op in ongerede geraakte schijfjes te verpieteren?

Of erger nog, is het gewoon weggegooid.

Ik weet dat wat ik hier schrijf niet iets blijvend is. Maar het is een handtekening van mijn bestaan.Niet vergeten dat ik deze verhaaltjes nog een keertje uitprint. Om ze dan in een oude schoenendoos te verstoppen.

Voor later.

Doorlichten

Bloot het vliegtuig in. In het nieuws van vandaag werd het serieus geopperd. Je kunt dan niets meer verbergen. Foute gedachte.
Het zal het geen remedie zijn tegen die groep mensen die zich zo laten opfokken dat ze zichzelf opblazen uit naam van een profeet. Opdat wij ons bekeren tot een religie die in intentie juist vredelievendheid voorstaat.
De komst van nieuwe scanners die door de kleding heen zien om zo te ontdekken wat je verborgen op je lijf draagt heeft de terrorist aan het denken gezet. De bom aan boord smokkelen in je lijf in plaats van op je lijf lijkt dus dan nog de enigste optie. Je kunt er niet met je verstand bij dat zo’n gedachte werkelijkheid wordt maar het valt te vrezen.
Vandaag de dag al wordt heel wat contrabande meegesmokkeld in het lichaam dus de kans dat er ook bommen bij gaan komen is niet ondenkbaar.

Komt het zover dat iedereen alvorens een vliegtuig in mag stappen met X stralen wordt doorgelicht? In vroegere tijden moest je oppassen dat je onbelichte filmrolletje niet door de scanner ging, je kon immer nooit zeker weten. Nog even en je moet zelf op de band gaan liggen, net als je koffer en maar gewoon een portie straling door je heen laten schijnen want voor veilig reizen moet je wat over hebben.

Gezondheid alvast. En een prettige vlucht alsnog.