Puffen

Met een geweldige dreun tegen een glazen muur eindigt een onzekere vlucht van wat blijkt een jonge spreeuw te zijn. Moeder spreeuw zag het gebeuren en wipt ongerust op een tak van de perenboom heen en weer .
Haar kroost is gelukkig niet zichtbaar beschadigd en hipt wat versuft over het terras richting het gekwetter dat hoog vanuit de boom de buurt uit haar middagslaap haalt.

Ik knijp mijn ogen toe. Het is in een klap zomer en ik zit nog lang niet comfortabel genoeg op een tuinstoel in de al warme zon. Zin in niets doen is verleidelijk, niemand is thuis en mijn lijst met dringende klussen is leeg. Ik som in mijn hoofd op wat er nog aan klusjes gedaan moet worden die eigenlijk geen uitstel meer dulden. Schilderen van de achtergevel bijvoorbeeld. En ook moet ik nog opnieuw een poging ondernemen om een raam weer netjes te laten sluiten omdat tijdens een noodweer de schanier zijn verbogen.
Onthouden: bij storm ramen op tijd sluiten.

Schilderen met zon is geen goed idee besluit ik. Dan maar even het maandlijks onderhoud van de motor laten plaatsvinden. Noodzakelijk maar niet echt vervelend. Ik parkeer het zware ding op de oprit en zet mezelf op een stoel, zonnetje op de blote rug en leg haar ingewanden bloot. Accu water is ok. Luchtfilter checken. De grote doos waarin het filter zit wordt met drie klemmen vastgehouden. Met wat gewurm weet ik het filter los te wrikken maar helaas valt een van de klemmen uit zijn bevestiging en verdwijnt diep onderin de motor. Onvindbaar, zo blijkt. Ik heb meteen spijt van deze klus.

Met de zon schuin achter me zie ik de klem niet liggen. Het kost me een half uur sleutelen om uiteindelijk de sluiting te ontdekken. Inmiddels ligt rondom de motor een berg van losgehaalde onderdelen. Balen. Een simpel geacht klusje is zo een flinke onderneming geworden en het duurt nog een half uur langer alvorens alles weer vast zit geschroeft.
De motor loopt gelukkig meteen aan als ik op start druk. Da’s weer een meevaller. Ik duw het gevaarte terug de garage in berg het gereedschap op. Het zweet loop over m’n rug.

Eenmaal terug in de achtertuin ontdoe ik me van het laatste kledingstuk en zak met een koel drankje terug in de stoel. Een beetje schaduw van de perenboom is wel lekker. Geen spoor meer van de spreeuwen familie. Dan hoor ik de garagedeur en parkeert dochterlief de fiets. “Hoi’ roept ze en duikt het huis in. Verslagen over haar ondernomen activiteiten ontvang ik niet spontaan.
Ik zink terug in de stoel. Het is twee uur, hoor ik dankzij de kerkklok.
De stoelleuning in de schuinste stand is nog niet comfortabel genoeg dus leg ik een matrasje op het gras en leg me te ruste. Het zoemt links en rechts.

Zomer in het voorjaar.

plannen

Ik kijk vanaf mijn werkplek op een zonovergoten stad. Geen weer om binnen te zitten maar aan sommige verplichtingen kun je nu eenmaal moeilijk ontsnappen als je nog geld moet verdienen voor je onderhoud. Op dezelfde verdieping zit onze director. Die heeft het besluit van zijn vetrek onlangs aangekondigd en kan de dagen inmiddels af tellen.

Wat had ik gedaan met een vrije zonovergoten maandag?
Best lastig om daar een invulling aan te geven zonder je af te vragen of die zinnig is of niet. Een vrije dag moet zinvol ingevuld zijn, zo wil het gevoel ons ingeven. Daar zit hem denk ik ook het wennen in voor al die mensen die op een gegeven moment hun pensioen in gaan.

Ik herinner mij een oud collega die zich verheugde op de dag dat hij kon afzwaaien. Zijn plannen voor daarna waren al vast omlijnd. “Ik koop me een nieuwe motor en ga toeren” liet hij ons weten en inderdaad kocht hij in maart een prachtding en reed er in April een tocht door zuid europa mee, kwam thuis en bleef dood in de stoel zitten.

Geen dag had hij zich hoeven afvragen hoe ie de verkregen vrije tijd moest door komen.
En meer dagen op aarde was hem niet gegund. In mei is hij begraven . Z’n nieuw motor staat in de schuur, als stil aandenken.

“Jij gaat zeker in frankrijk wonen he? “ De mensen om mij heen vullen graag mijn toekomst in want het is zonneklaar voor hun dat ik mijn graf zal vinden in frankrijk.
Over zoiets denk je na. Je trekt conclusies maar je weet dat de werkelijke beslissing pas genomen wordt als de tijd daarvoor is aangebroken. Er kan nog zoveel onverwachts gebeuren.

Ambtelijke molens.

Na een korte week frans verblijf te zijn verstoken van nederlandse berichtgeving in de media is het gevoel “thuis” te zijn binnen vijf minuten terug als je voor de TV hangt.
Erger nog zijn de zich telkens opdringende bekende nederlanders waarvan ik gemiddeld meer dan schoon genoeg heb gekregen en ze een zeer spoedige retirement toewens.
Dat is ijdele hoop, zoals met veel dingen die zich slechts door hoop door je te beinvloeden zijn. Nooit meegemaakt dat mijn vurige hoop daadwerkelijk toto veranderingen in een genomen besluit hebben geleid.

Dus zappen tot het leuker wordt. Met slimme technieken was het een fluit van een cent om de niet commerciele zenders op een rijtje te krijgen. Geen commercials om de tien minuten is me heel wat waard. De BBC heeft een rijk aanbod aan goede series en docu’s en het nieuws van de Belg is beter dan dat van ons. Maar uiteindelijk bleef ik hangen op Discovery. Niet vrij van commercials, maar ze zijn tenminste kort. Het blijft een betwistbaar vermaak, zo’n TV. Ongemerkt slipt een avond door je vingers en het is me al vaak genoeg gebeurd dat ik wakker schiet terwijl het ruim bedtijd geweest is.

In frankrijk hebben we geen TV. Nou ja, we hebben wel een TV maar geen ontvangst.. Bewust niet. De Tv is voor het afspelen van de DVD filmpjes en thats it. Onlangs viel er een breif uit frankrijk op de mat. Na openen bleek het afkomstig van een franse overheid die ons verzocht te melden of wij een TV bezaten. Dat hadden wij vroeger hier ook, dienst kijk en luister geld. In frankrijk dus nog steeds. Als je daar een apparaat koopt wordt dat meteen doorgegeven aan de overheid. De onze komt van nederland en het is maar de vraga of een franse zender uberhaupt te ontvangen valt want volgens mij gebruikt de franse TV een ander systeem.

We vullen nee in. We kijken inderdaad niet naar hun TV, we zouden niet eens willen. Af en toe een eigenhandig aangeschaft filmpje op DVD per TV scherm af te kijken moet kunnen. Het is maar de vraag of ons frans voldoende is om deze gedachte aan een opsporingsambtenaar duidelijk te maken. Regeltjes zijn namelijk erg belangrijk in frankrijk. En hoe machtig het ambtenaren apparaat hier is blijkt wel uit de nauwgezette administratie die vroeg of laat je pad kruist. Als je ze zelf op het juiste pad zet dan, want als we niet na drie jaar cash betalen voor de huiseigenaren verzekering vriendelijk hadden gevraagd of we ook eens een rekening konden krijgen waren we tot de dag van vandaag verschoont gebleven van de belastingen omdat zelfs na officiele aankoop de dienst de rekeningen bleven versturen naar de vorige eigenaar maar met onze naam.

Hij keek het eens aan, haalde z'n schouders op en gooide de boel ongelezen de papierbak in.

Geef 'm eens ongelijk.