Zondagochtend, het is nog vroeg maar ik zit met m'n trainingspak aan de thee met een boterham.
Ik kijk uit het raam maar wat ik zie voorspelt niet veel goeds. Een fijne motregen die gestaag uit de grijze hemel komt vallen en grote druppels aan de takken van de bomen laat ontstaan.
Ik moet straks weer sporten, de eerste wedstrijd van een nieuw seizoen. Hoe lang doe ik dit nu al?
Ik ben begonnen toen ik zo 7 of 8 jaar was. Nooit meer echt gestopt. De weekenden stonden altijd in het teken van de sport. Vooral de zondagochtenden waren een ritueel. Voor een thuiswedstrijd kwam het team al uren eerder naar de kantine om een bakkie leut te doen en een beetje te ouwehoeren. Als voorschot daarop stond ik altijd vroeg op, trainingspak aan en een licht ontbijtje met een mooi stuk klassiek muziek op de achtergrond. De tuindeuren open en genieten en dan op de fiets naar het veld. Een hele dag op het veld; heerlijk.
De telefoon gaat .
Ik kan al raden wie en wat, op dit vroege uur. De wedstrijd gaat niet door, het is te koud en te nat. Ik vind het niet erg.
In vroegere tijden zou zo'n bericht mijn dag grondig hebben verpest. Ik leefde voor de sport en de vereniging was mijn 2e thuis.
Ik kijk naar de druilerige dag en op de klok. Half tien.
Vroeg opstaan in het weekend heeft zijn voordelen en nu met niets meer op de agenda kan ik iets anders verzinnen.
De Skype telefoon gaat over. Onze franse vrinden uit Reunion, Ca va?
We kletsen een uur bij. Prachtige uitvinding, dat skype, een prima audio verbinding met beeld erbij. Als we ophangen regent het nog steeds. Zij zaten in de zon met dertig graden.
Ik open mijn mailbox maar er was geen post. Stukje klassiek opzetten dan maar. Zo heb je plotseling een lege zondag.
Wat nu?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten